Wpis numer #3 w Krótko i Subiektywnie i kolejny film- nowa produkcja Tima Burtona – Mroczne Cienie. Za-pra-szam.   

O czym w ogóle jest ten film? Produkcja przedstawia perypetie wampira (Barnabas’a Collins’a), który został w roku 1776 (około) wyklęty przez wioskę i zakopany żywcem w trumnie. Po dwustu latach, przypadkowa ekipa budowlańców natrafia na jego skrzynię i otwiera ją. Barnabas musi na nowo odnaleźć się w nowoczesnym świecie – co zwiastuje masę groteskowych sytuacji.

Wybrałem się do kina z mega pozytywnym nastawieniem, w końcu to film o rąbniętym kolesiu, a jak wszyscy wiedzą – w takich rolach Johnny Depp sprawdza się najlepiej. I kolejny raz się sprawdził. Postać, którą wykreował jest bardzo barwna, ma wyrazisty charakter, osobowość. Uroku dodają jej też Deppowskie odchyły a la Jack Sparrow. Aktor genialnie zagrał tą rolę, widać że oddał się jej podczas produkcji.

Brawa należą się też wiedźmie, odegranej przez Evę Green. Chwytliwe teksty, wyzywający look – nic nie wyglądało na naciągane. I ten dwuznaczny uśmiech…

Bardzo miłe wrażenie robią też wszystkie scenerie – zarówno te w mieście (stylizowane na hippisowskie lata siedemdziesiąte), jak i te wewnątrz pełnego przepychu, ale też stylu pałacu.

W filmie jest masa drobnych smaczków, dwuznacznych tekstów, inteligentnego dowcipu (a nie błaznowania jak w ostatnich komediach).

Końcówka produkcji jednakże rozczarowuje. Ostanie 30 minut, czyli finał filmu jest totalną klapą. Był strasznie przewidywalny, scenarzysta sklonował ograne już nie raz schematy, a zwroty akcji, które przedstawił, tak na prawdę nimi nie były. Pomimo tego, że cały obraz oglądało się bardzo przyjemnie i wciąż czekało się na nowe akcje z Johnny’m Depp’em, to epilog pozostawia okropny niesmak. Przygody Barnabas’a powinny być serialem, który się nie musi jednoznacznie zakończyć, bo zamknięcie fabuły wyszło tylko na złe Mrocznym Cieniom.

Podsumowując – film warto zobaczyć, ale nie jest to superprodukcja, o której się myśli przez tydzień od seansu.

Na koniec ciekawy filmik „zza kulis”.