Recenzja Assassin’s Creed 2 – zaległa, przeniesiona ze starego bloga.

wpis archiwalny, przeniesiony z http://marcinpl.blogspot.com

Przez ostatni tydzień nic więcej – tylko Assassins Creed 2 siedział w moim czytniku. Gra mnie po prostu zmiażdżyła. Czekałem na dwójkę od chwili gdy skończyłem część pierwszą. A muszę przyznać, że jedynka pod koniec mnie zaczęła drażnić swoją monotonnością (zbieranie flag, to była porażka). Tak, więc ostrożnie brałem się za AC2. Wiedziałem że Ubisoft się postara i coś naprawi – no i rzeczywiście – naprawili.

Zaczynam jak zwykle od grafiki – bo to się rzuca w oczy jako pierwsze. Menu – tak jak w jedynce – ubogie w napisy, ale ze smaczkiem – w tle przewijają się łańcuchy genetyczne w kolorze biało-wiśniowym – wygląda to 100 razy lepiej niż w poprzedniczce. Dobra…. Nowa gra – porażenie. Startujemy w swoim małym pokoiku, w Abstergo. Bohater niby ten sam, budynek ten sam – ale graficznie wszystko wygląda o wiele lepiej. Zmiękczający filtr nadaje klimatu i aż się buźka uśmiecha na ten widok. Ucieczka z laboratorium nie dostarcza jakieś adrenaliny. Dowiadujemy się jedynie, że nasza miła „pani doktor” Lucy umie walczyć jak prawdziwy assassin – ochrona kładzie na glebę jak Pudzian Najmana. Po ucieczce trafiamy do ukrytej bazy współczesnych zabójców i tam dosiadamy nowej wersji Animusa 2.0 (który wygląda jak fotel dentystyczny) i przenosimy się do Florencji w tysiąc czterysta którymś roku. Rozpoczynamy przygodę jako Ezio – z tym, że w cywilu. Biegamy razem z bratem po budynkach i wykonujemy pierwsze zadania typu – dobiegnij do punktu X w określonym czasie. Po kilku takich misjach – nareszcie otrzymujemy strój killera i ruszamy do boju. Pierwsze kilka godzin spędziłem na oglądaniu miasta licznych wieżyczek. Wydawało mi się, że AC już miał niezłe widoczki – w AC2 są jeszcze piękniejsze. Widać pod nami przesuwające się cienie budynków, masę poruszających się po ulicach ludzi, na niebie chmury się przesuwają – jedym słowem – masakra.

Niestety, w lepszej jakości nie mogę tego przekazać. Jedak wierzcie mi – widok tego w HD jest rewelacyjny. Kolejna istotna sprawa – muzyka. Dużo się będę się rozpisywał – po prostu bardzo dobrze pasuje do tego co się akurat dzieje na ekranie. Ucieczka – szybsze kawałki. Spokojne zwiedzanie miasta – cicha, wręcz relaksacyjna muzyczka. Nic dodać nic ująć.

Wadą jedynki, jak już pisałem wcześniej była monotonność. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć – tego jeszcze nie doświadczyłem w dwójce. Pomimo tego, że główną misją w każdym „Memory Block” jest morderstwo jakiegoś ważnego typa – zadania poboczne są ciekawie zorganizowane – a to mamy gonić jakiegoś kolesia, aby wycisnąć z niego informacje ; gdzie indziej – ochraniamy gondolę przed ostrzałem żołnierzy, czy nawet wkradamy się do strzeżonych dzielnic aby uwolnić więźniów. Jest super. A! Byłbym zapomniał – walki. Struktura podobna do pierwowzoru, ale możemy rozbrajać przeciwników i walczyć ich własną bronią. Świetnie zrównoważone są też kontrataki – jeśli przeciwnik ma pełny pasek życie – nie ma szans na kontrę kończącą jego żywot – przedłuża to nieco długoś potyczki i zmusza nas do kombinowania i szybkiego zadawania ciosów.

Jest jeszcze wiele elementów, których nie opisałem – np. to że po skoku do wody i wyjściu z niej nasze ciuchy są mokre i kapie z nich woda – taka pierdoła… Wiem, że recenzja nie jest profesjonalna, i widać, ocena tytułu jest bardzo subiektywna – ale to nie jest jakaś gazeta czy poważny portal – oceniam gry według własnego „widzi mi się”. Assassins Creed 2 u mnie jest zasłużonym tytułem, który uważam za grę roku 2009. Oczywiście zachęcam do sprawdzenia gry „na żywo”.

Ocena końcowa:
Grafika : 9+/10
Grywalność : 8+/10
Muzyka : 9/10
Achievementy : 9/10 ( czym wyższa liczba, tym prostsze )
Ogólnie : 9/10, najlepsza gra tego roku. Must have jeżeli jeszcze jej nie masz.